ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΟΝΙΑΔΗ ΗΛΙΑ
ΣΤΙΣ 14- 7 - 2010
Πολλές φορές ένα ποίημα, ένα τραγούδι μια κουβέντα μ’ ένα συνάδελφο ή ένα παιδικό παιχνίδι ίσως, φέρνουν σκέψεις στο μυαλό, κι’ αυτό σαν πάρει το δρόμο του δεν έχεις επιστροφή.
Πώς φτάσαμε στ’ αλήθεια ως εδώ;
Πώς το συνδικαλιστικό κίνημα από διεκδικητικό και ταξικό έγινε συνδιαχειριστής της κρίσης;
Πάρτε παράδειγμα την εικόνα που παρουσιάζουμε σήμερα σ’ αυτήν εδώ την συνάντηση. Από τα 250 περίπου μέλη του σωματείου μας ένα πολύ μικρό ποσοστό βρίσκεται εδώ και μάλιστα το θέμα της κουβέντας μας δεν αφορά μόνο το μέλλον το δικό μας, αλλά και το μέλλον των παιδιών μας και των εγγόνων μας, που εμείς με την ψήφο μας «αναξιοπρεπείς και παθόντες πολλάκις» τους δώσαμε το δικαίωμα να το υποθηκεύσουν στο Δ.Ν.Τ.
Κάποιοι όμως φταίνε για όλα αυτά
Σε κάποιο νηπιαγωγείο που βρέθηκα για επαγγελματικούς λόγους έβλεπα τα παιδιά που έπαιζαν αυτό το αρχαίο παιχνίδι που λέγεται διελκυστίνδα, και το μυαλό μου άρχισε να ταξιδεύει. Σας ορκίζομαι δεν είχα πιεί τίποτα.
Είδα λοιπόν τους ηγέτες μας από τότε πού θυμάμαι τον εαυτό μου να τραβούν κι’ αυτοί το σχοινί της διελκυστίνδας κόντρα στα συμφέροντά μου.
Πρώτους είδα τους αμερικάνικης έμπνευσης Ιατρο-συνταγματάρχες να μας έχουν στο κρεβάτι στο γύψο και να χορεύουν γύρω μας λεβέντικο τσάμικο. Το μαντήλι μετά το πήρε άλλος χορευτής. Ο εθνάρχης ηγέτης με τα μεγάλα φρύδια, που με το δίλημμα «ή εμένα ή τα τανκς» μας έδεσε στο ζυγό της λυκο-συμμαχίας για να φάμε με τους λύκους της τότε Ε.Ο.Κ., παρέα στο ίδιο τραπέζι, με χρυσά κουτάλια. Κι αυτός ο αχάριστος Λαός δεν ήθελε και έδωσε τη δύναμη στο παιδί με το ζιβάγκο να μας αποδεσμεύσει από το άρμα της. Όταν όμως ο αρχηγός βρήκε γκόμενα κι’ έκανε φίλο το αφεντικό μου τον Κοσκωτά (εκείνη την εποχή δούλευα στη γραμμή την εκδοτική εταιρία του Κοσκωτά), τότε ακριβώς λοιπόν έκλεισε μια για πάντα (κατά τους ευσεβείς πόθους του) στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τους πόθους του Ελληνικού Λαού για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία διακοσμώντας με την υπογραφή του την συνθήκη του Μάαστριχ.
Και οι συνδικαλιστές του δημοκρατικού ΠΑ.ΣΟ.Κ. και των άλλων που οι υπογραφές τους επίσης στολίζουν τη συνθήκη του Μάαστριχ, κρύβουν περίτεχνα κάτω από το σκούφο του δημοκράτη τα φασιστικά τους σύμβολα και πατώντας πάνω στην ανεμελιά μας απλώθηκαν σαν χολέρα και όλα αυτά τα χρόνια με τερτίπια και μικροπολιτικές σταδιακά πέρασαν στην άλλη μεριά της διελκυστίνδας, μας τραβάν το σχοινί προσδοκώντας κι’ αυτοί να αρπάξουν σαν τα πεινασμένα σκυλιά κανένα κομμάτι απ’ τα ψίχουλα της πίττας που λεηλατείται.
Κι’ όλοι αυτοί πατάνε πάνω στην ανεμελιά μας και χρησιμοποιώντας ξύλινη γλώσσα, μας κατηγορούν για τι άλλο; Ότι χρησιμοποιούμε «ξύλινη γλώσσα». Γιατί; Γιατί λέμε την αλήθεια και δείχνουμε στον κόσμο την προοπτική.
Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά! Καρατζαφύρερ αγκαλιά με τον Πάγκαλο και τα συναφή βάφουν το άσπρο μαύρο. Οι φασίστες απόκτησαν πρόσβαση και λόγο και όλοι μαζί σε μια τηλεοπτική συμφωνία προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν είναι ελέφαντες.
Και στο δια ταύτα τι;
Ένα συνδικαλιστικό κίνημα αποδυναμωμένο;
Συνδικαλιστές με τρύπες στα γόνατα από τις υποκλίσεις;
Απομόνωση και απογοήτευση; Ή αλλιώς στα τέσσερα και να το ευχαριστιόμαστε;
Όχι συνάδελφοι!
Ο φασισμός όπως μας διδάσκει η ιστορία είναι λύκος με προβιά και είναι πάντα έτοιμος να μας κατασπαράξει. Βάλτε τα ταξικά γυαλιά σας, δείτε τα πράγματα καθαρά όπως μας προστάζει το ταξικό μας συμφέρον και ελάτε να κάνουμε το συνδικαλιστικό μας κίνημα διεκδικητικό και βαθειά ταξικό. Να διεκδικήσουμε από τους πλουτοκράτες τον πλούτο που εμείς παράγουμε, σε κοινή στράτευση με όλα τα λαϊκά στρώματα, εργάτες, φτωχούς αγρότες και νεολαία, να δημιουργήσουμε μια άλλη κοινωνία, όχι την κοινωνία των άχυρο ηγετών που ήδη μας έχουν ξεπουλήσει στο γιουσουρούμ αλλά την δική μας κοινωνία του αύριο την κοινωνία των λαών. Ας αφήσουμε την εποχή του σιδήρου κι’ ας περάσουμε στην εποχή του φωτός.
Ας καταλάβουμε βαθειά το φασισμό. Δεν θα πεθάνει μόνος του. Ας τον τσακίσουμε.
Σήμερα ομολογώ πως έχω μια κάπως ποιητική διάθεση. Φοβάμαι πάλι μήπως κατηγορηθώ για ξύλινη γλώσσα.
Ίσως μετά από μια τέτοια τοποθέτηση κατηγορηθώ ότι δεν έδωσα καμιά λύση για τους φωτογράφους. Στο σπίτι του κρεμασμένου όμως δεν μιλάνε για σχοινί. Γιατί με μαθηματική ακρίβεια το επάγγελμά μας οδηγείται στον αφανισμό, και καμιά μαγική λύση δεν μπορεί να λύσει μόνο το δικό μας πρόβλημα. Στα πλαίσια λοιπόν του δημοκρατικού διαλόγου καλούμε όσους διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους να μας δώσουν αυτοί τις δικές τους μαγικές προτάσεις. Γιατί εμείς έχουμε πρόταση ξεκάθαρη όπως το γάργαρο νερό (όχι του Κηφισού) και μιλάει για:
• Κατάργηση του ΦΠΑ σε όλα τα προϊόντα
• Κατάργηση της δημοτικής φορολογίας
• Φορολόγηση των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου στο 45%
• Αφορολόγητο εισόδημα 40.000€, το οποίο θα προσαυξάνεται κατά 5.000€ για κάθε παιδί.
• Αφορολόγητο ατομικό εισόδημα 20.000€.
• Κατώτερη σύνταξη 1.120,00€…….
Αυτή είναι λοιπόν η ξύλινη γλώσσα που μιλάμε και είμαστε σίγουροι ότι κι’ εσείς αυτή τη γλώσσα καταλαβαίνετε.
Σας καλούμε να συμπαραταχθείτε μαζί μας στο πλαίσιο της ΠΑΣΕΒΕ για να ξαναχτίσουμε ένα συνδικαλιστικό κίνημα που θα τους τρομάζει.
Σαν κρίκοι της ιστορίας το χρωστάμε στους πατεράδες μας και τα παιδιά μας.
Ευχαριστώ.
ΑΝΔΡΟΝΙΑΔΗΣ ΗΛΙΑΣ
